Nieuwnieuwnieuw, nu nog beter!

HEY GUYS!

Voor degene die mij kennen; jullie kennen mij al!

Voor degene die mij niet, een klein beetje of soms kennen; Mijn naam is Elise, 19jaar en eerstejaars student aan hogeschool Windesheim in Zwolle.
Om precies te zijn zit ik op de 'School of Media' (twitter #SoM) voor Journalistiek.

Ik heb nu net mijn eerste week gehad, en ja, het was pittig, maar SUPERleuk!

Om toch veel met schrijven bezig te blijven - en ik best vaak te horen krijg dat ik een 'aardige schrijfstijl heb' ben ik begonnen te gaan bloggen om jullie (voor wie daar interesse in hebben) een beetje op de hoogte te houden wat ik zoal hebben.

Voor mij is het een soort.. bezigheidstherapie ALS ik nog wat vrije tijd over heb en niemand kan vervelen.

Gisteren heb ik voor Journalistiek mijn eerste opdracht gekregen, luidend: maak een verslag van je reis naar school.. En die wilde ik graag even met jullie delen:

Liever drie kwartier te vroeg dan drie minuten te laat

Nog een keer kijk ik rond in m’n kamer. Sleutels? Check. Mobiel? Check. Boeken? Check.

Ik sprint weer naar beneden. Nadat ik afgelopen vakantie zo’n 15x m’n brood ben vergeten mee te nemen naar m’n werk, ben ik daar nu extra alert op.

Ik heb m’n moeders fiets in bruikleen, aangezien die van mij op het station in Zwolle staat. Gelukkig, want als ik, eenmaal in Zwolle aangekomen, nog 10 minuten moest lopen naar school red ik het echt niet.

Fietsen van mijn huis naar het station Houten is hemelsbreed nog geen vijf minuten; ’s ochtends vroeg lijkt dat zeker een kwartier langer. Zelfs de vogels zijn om kwart voor zeven nog te lui om hun nest uit te komen.  

Eenmaal op het station van houten aangekomen merk ik dat ik weer vijf minuten vroeger ben. Wéér voor niets gehaast! Te lang om te chagrijnen, te kort om nog net een sigaretje te roken. Gelukkig ben ik niet de enige; zo’n 50 andere lange gezichten kijken me aan wanneer ik heel boos een beetje in mezelf sta te vloeken. Blijkbaar zijn zij er ook niet op ingesteld de trein te moeten nemen van 07:04 uur. Want net wanneer ik het gesprek met mezelf wil voortzetten, zie ik een man een boze blik op mij werpen die wil zeggen: ‘Wij vinden het OOK niet leuk, mevrouw Verhoef.’

Ik heb voor mezelf besloten zo vaak als mogelijk een intercity te nemen. Waarom? Omdat ik me bewust ben van het feit dat ik nul gevoel voor richting heb, en zeer weinig aardrijkskundige leerstof bezit.  Met een stoptrein heb ik 2 à 3 minuten om over te stappen op Amersfoort. Dat is een station waar ik nog nooit ben geweest, en ook niet van plan was om het een keer te proberen. Wel moet ik op Utrecht cs overstappen voor die intercity, maar Utrecht is geen probleem voor iemand die al 19 jaar in Houten woont.

Door die intercity zou ik er sneller moeten zijn. Toch? Wrong, guess again! De machinist maakt er tegenwoordig een gewoonte van om, ook al is iedereen al ingestapt, toch nog 10 minuten langer op het spoor te blijven wachten.

Wanneer de conducteur langskomt en me om mijn kaartje vraagt, kan ik het niet laten te zeggen: ‘geeft dat nou voldoening, zo’n fluitje om je nek en elke tien minuten iemand gek kunnen maken die net te dichtbij de ingang zit waar u staat te gillen?’ Kon ‘ie niet waarderen. Dit was puur een gevalletje ‘vervelingscynisme’.

De trein rijdt. Eindelijk, voor mijn gevoel. Ik probeer van elk station dat we passeren, maar waar we niet stoppen, de naamborden te lezen. Het gaat niet. Ik val weer half in slaap. Tegenover mij zit een afro-Amerikaans peutertje. Haar kroeshaartjes zitten in een staartje boven op haar hoofd. Het kindje kijkt verveeld uit het raam, waarna ze vervolgens plotseling mij aankijkt. Ik glimlach en probeer gedag te zeggen met mijn ogen. Dan staat ze op, en komt ze naast mij zitten. Haar haar ruikt naar Zwitsal, en dat vind ik al een schattig aspect opzich. Ik kijk links naar beneden, naar haar, en haar pretoogjes maken iets in mij los. Alsof het kleine, bruine, blije meisje mij zomaar een klein cadeautje heeft gegeven voor vandaag: Energie!

Dan ineens zijn we op station Zwolle. Ik haast me onder de tunnel van het station door naar het Lübeckplein waar mijn fiets staat. Kom ik te laat? Kom ik op tijd? Terwijl ik fiets denk ik eigenlijk alleen maar daar aan. Dan kom ik mijn lokaal in, en ik ben nét, maar dan ook echt nét op tijd!

Maar ik moet ook weer naar huis..

Dat was dus mijn opdracht. 

Vragen? Opmerkingen? Dinge?

Contact me, laat een berichtje achter, whatever!

Ik hoor het graag!

See y'all,

~Elis