''Ik weet waar je huis woont!''

Ik verbaas me, zo ongeveer iedere dag weer, waar ze het lef vandaan halen.


Stel je even voor, je komt uit... Parijs. Gewoon een voorbeeldje. Je wilde/kon niet langer daar blijven (wtffff wie wil kan/daar nou niet blijven?! VOORBEELDJE!) en besloot te verhuizen naar Nederland. Na lange procedures besluiten ze dat je niet uitgezet wordt en hier mag blijven. Hiep hoi! Doel bereikt. En dan? Dan moet je de taal gaan leren, respect hebben voor je naaste NL'ers -het is toch een beetje hun land- en je bovenal een béétje gedeist houden. Want je woont nu eenmaal in Nederland en je moet je aanpassen.


Nou heb ik het natuurlijk niet echt over Parijsenaren. Ik heb het over de 'beruchte' doelgroep: Turken, Marokkanen, je kent ze wel. Begrijp me niet verkeerd, ik heb absoluut geen vooroordelen. Ik neem iedereen zoals die is. Met/zonder hoofddoek, religie en gewoontes. Sterker nog, ik sta daar enorm voor open om daar meer over te leren. 

Maar wat me zéker tegenstaat, is het feit dat veel Turken en Marokkanen vandaag de dag zéér onbeschoft zijn. En dan niet alleen tegen meisjes, vrouwen, ook tegen de rest van de bevolking. Je stapt de deur uit, ze beginnen te fluiten. 'Ey meisje, alles goed? Wat ga je doen dan?' Leuk, interesse tonen! Toch? De gemiddelde NL'er is niet zo, dat we zómaar iemand aanspreken. Dat is gewoon een feit. Dus wij Nederlanders, wij meisjes, schrikken al vrij snel als het gebeurt. Maar dan de toon van die jochies. Ronduit onbeschoft, zelfs een tikje aanvallend. Ik voel me gewoon al misbruikt als ze zo tegen me praten, en dan hebben ze me niet eens aangeraakt! En ik weet zeker dat ik niet de enige ben. Ook het zware accent zullen deze pubers niet opgeven. Ze blijven steevast bij hun eigen taal. Achter je rug - als je niet reageert - praten ze gerust door, maar dan wel in hun eigen taal met ongeveer na elke zin wel een 'jeweettoch'. Ze zullen nooit Nederlands worden, wíllen worden. En ik kan dat best begrijpen, maar dan moeten deze kinders begrijpen dat ze hier op gepakt kunnen worden. En dan wil ik niks horen over: ja omdat ik Marokkaans ben doe je zo, hè!


Daarnaast vertikken ook de oudere mensen het om de Nederlandse taal te gaan leren. Ze hebben toch allemaal een inburgeringscursus moeten volgen, neem ik aan? Zowel de volwassenen als de kinderen? En anders de volwassenen zeker! Momenteel werk ik in een  callcenter, en waar ik erg tegenaan loop is dat ik vaak Marokkaanse ouderen aan de telefoon krijg. ''Bel ik gelegen?'' vraag ik met m'n poeslieve stemmetje. Het antwoord: ''Wat? Gelegen? Wat is dat? Lotelij?'' Waarop ze vervolgens de telefoon doorgeven aan hun kinderen, die dan voor hen het woord moeten doen. HUN KINDEREN! Het is toch bizar? Ik zou me persoonlijk echt schamen, als je als ouder zelf het woord niet kan nemen, maar je kinderen voor jou het gesprek moeten voeren. En dat is dan puur omdat die kinderen meedraaien op school, en het zo leren. So the kids put more effort in this economy and culture than their parents? Moeten zij het voorbeeld geven aan hun ouders?! Omgekeerde wereld!


Mijn punt is dat ik niet begrijp dat de gemiddelde Marokkaan en Turk die hier wonen, niet normaal mee kunnen gaan met de Nederlandse cultuur. Mondje dicht tegen onbekenden, en vooral: spreek normaal Nederlands, ga het leren! Het siert je juist als je je inzet om een nieuwe (moeilijke) taal te leren. Dat bewijst leergierigheid!


Q: Wat is jouw mening hierover? Zie jij het volkomen anders of ben je het eens met mijn standpunt? 

See ya!
Elise

Make up issues

Vriendinnen vragen vrij vaak aan mij of ik m’n make up eens wil uitleggen, en of ik nog tips heb. Nou, zó professioneel ben ik nou ook weer niet. Maar ik kan wel wat tips geven, en wat eigen foto’s toelichten en bekritiseren. Ja meiden, onszelf bekritiseren, daar zijn we goed in!

Ik  heb een paar maanden full time bij ‘The Body Shop’ gewerkt. Daar moest ik een hele map leren over alle producten. Niet alleen over de ingrediënten, maar ook over make up technieken. Daarnaast heb ik ook veel geleerd over ‘welke product(en) past het best bij een droge/gevoelige/normale huid’. Hier mogen jullie dus ook altijd vragen over stellen! Op elise.verhoef@gmail.com kunnen jullie me altijd bereiken, voor zowel vragen als opmerkingen.

Ik denk echt dat iedere vrouw rode lippen kan hebben, en dat het nooit uit de mode zal raken. Echt? Ja, echt! Ik heb voor jullie eens in m’n archief gedoken en heb er wat oude foto’s uitgehaald, zodat ik jullie duidelijk kan laten zien wat ik met m'n make up doe en waar je op moet letten. 

Op deze foto zie je het duidelijk contrast van de donkerbruine haarkleur met mijn redelijk blanke huid. Voor deze foto heb ik een regular red lipstick gebruikt. Geen merk dus, bij elke drogist kan je ‘m wel scoren. Zorg er voor dat je één aspect laat opvallen in je gezicht. Dus óf je lippen, of je ogen, of je wangen. Wat je ook ziet is dat ik m’n ogen vrij ‘casual’ heb gelaten; enkel een lijntje boven en onder, en een mascara’tje. Je kan eventueel wel een glitter eyeshadow op je ogen doen, maar laat dat dan zoveel mogelijk naturel. Rode lippen zijn namelijk al snel het meest opvallende in je gezicht. Als je dan ook nog je ogen ‘zwaar’ opmaakt, wordt je gezicht heel druk, en dat is natuurlijk NIET professioneel! Als je, net zoals ik, een vrij lichte huid heb en je hebt je haar donker geverfd, kan je het beste een rouge gebruiken die ongeveer twee tinten donkerder is dan je eigen huid. Als je ‘m lichter neemt heeft het geen effect, en als je een te donkere rouge hebt wordt het simpelweg too much.

Hier is m’n bruine haar al iets lichter door het wassen. Wat ik hier heb gedaan, is een rouge gebruikt die ongeveer 3 tinten donkerder is dan m’n huidskleur (ik zal binnenkort maar eens een Vlog gaan maken, dan kan ik de producten die ik gebruik ook laten zien..).  Dit heb ik niet alleen op m’n jukbeenderen gedaan, maar ook een beetje op m’n voorhoofd, kin en neus. Het is nét iets too much, aangezien je een beetje vlekken ziet en hij eigenlijk net iets te donker is voor m’n hele gezicht. Maar goed, dat kan ook door de lichtinval komen.. De kleur van m’n lippen is iets minder rood, iets meer paarsig. Hey, valsspelen is toegestaan! Ik heb een vrij donkerpaars/rode kleur gebruikt, en daarop heb ik de lipbutter ‘shea’ van ‘The Body Shop’ gebruikt. Die zorgt ervoor dat ‘ie iets lichter wordt, en zelfs wat lichter lijkt in het midden van je lippen (zie foto).

 

En de laatste foto die ik even toelicht. Jammer dat ik deze heb gemaakt in Sepia-effect. Hierdoor zie je de rouge die ik heb gebruikt bijna niet. Deze heb ik heel licht op m’n jukbeenderen aangebracht. Hierdoor lijkt m’n huid bijzonder licht op deze foto, zeker met m’n suuuuperdonkerbruine haar. Het zat eerlijk gezegd de eerste paar weken na het verven écht tegen zwart aan! Waar ik rekening mee moet houden, is dat m’n montuur toch wel redelijk wat aandacht ‘inneemt’ in m’n gezicht. Ik heb hem daarom ook af op deze foto, maar je ziet ‘m links in beeld. Als ik m’n bril op heb, is het noodzaak dat ik m’n ogen sowieso heel naturel houd, het liefst alleen een mascara’tje. Nou heb ik niet zo heel veel wimpers, daarom gebruik ik vaak een eyeliner. Ik heb in ieder geval een lipstick van de ‘Color Riche’- lijn van l’Oreal gebruikt. Helaas heb ik hem niet bij de hand, dus kan ik je niet het kleur-nummer vertellen. Maar deze lijn is heul fijn! De lipstick voelt heel fijn aan op je lippen. Dit komt door een ingrediënt in de lijn, die werkt als een balsem. Dit wordt in de make up industrie uitgelegd als ‘vochtregulerend’.

Op het plaatje is het de middelste.

 Bron: www.moodiereport.com

Ik hoop dat jullie wat aan de tips hebben! Nogmaals, jullie mogen me altijd alles vragen, en je kan me altijd bereiken op: elise.verhoef@gmail.com!

See ya,

Elise

I'm back! - update

Allereerst mijn excuses. De blogs zijn de afgelopen tijd uitgebleven. Of je nou vindt dat ik een explanation verschuldigd ben of niet, ik ga het toch doen.

Ik heb m’n blog even flink gepimpt!

Het was nodig.

New design, new chances?

Maanden gaan snel. En momenteel gaat tijd sneller aan me voorbij dan ik het aankan, en het doorheb. Da’s raar hoor.

Misschien ken je het wel: je wordt wakker, krijgt een berichtje, of je wordt echt belachelijk vroeg gebeld. Je kijkt op je mobiel: IS HET ALWEER DE 7^E VAN FEBRUARI? Dat gevoel, precíes dat gevoel, dat gevoel waar jij nu om grinnikt.. Dat had ik vanaf m’n laatste blog.

Elise through time

Ik heb een ontzettende ontwikkeling doorgemaakt afgelopen tijd, vanaf het moment dat ik begon te bloggen. Ik werd ineens een stuk volwassener. Ik begon anders te denken, over m’n toekomst, over alles. Misschien omdat ik toen ook op het moment stond om op kamers te gaan.

Aan het eind van 2009 (rond kerst, red.) hakte ik de eerste knoop door. Ik heb het toen uitgemaakt met m’n toenmalige vriend, waar ik toen al bijna 2,5 jaar mee had. Ik wilde écht vrij zijn, uitzoeken wat ik nou wilde. Ik vroeg ‘m in feite om me een jaar te geven, dat ik dan heus wel terug zou komen. Raar eigenlijk. Maar ik wist dat gewoon. Maar goed, dat vraag je niet van iemand. Dat kan niet, en dat wilde ik eigenlijk ook niet. Dus was het uit. En ik heb gedaan wat ik beloofde: ik heb alles gedaan wat ik nog wilde proberen als/vóór ik op mezelf zou wonen, ik was vrij om te gaan en te staan waar ik wilde, en ik kon me vol focussen op m’n studie. Niet geheel onbelangrijk. Maar goed, afgelopen december, net ná kerst, was ik er klaar mee. En ik zat er al maanden mee in m’n hoofd. Echt maanden. Ik miste Rob zó, zo erg. En ik wist: als ik nog langer wacht, en ik laat ‘m schieten.. Dan is het gedaan. Deze kans krijg ik nooit meer. Dus tegen iedereens beter weten in, ben ik ‘m terug gaan halen. En nu is het dus niet meer ‘jij en ik’ maar ‘ons’,  en vooral.. ‘wij’. RobElise was een feit… again.

Daarnaast ben ik veel meer (NOG MEER?) gaan nadenken over m’n toekomst. Ik merkte dat ik een meer zakelijke visie kreeg. Dat ik misschien m’n moeder (hoofd Communicatie) wel achterna wilde.

Study

Dat idee werd al helemaal doorgezet na m’n eerste tentamenweek op de opleiding Journalistiek. Ik had ik al gemengde gevoelens over m’n opleiding, Journalistiek. Had niets te maken met de methodes, leraren, hoeveelheid werk or whatsoever. ’t Was echt mijn toekomstvisie die veranderde.

En het feit dat ik een superhoge inzet en motivatie had, en altijd heb gehad tijdens de opleiding, maar ik dat niet terugzag in m’n resultaten, hielp ook niet echt mee. Ik kon weken leren voor tentamens, kreeg ik weer een 6 terug.. hoogstens. Maar ik besloot toch maar door te gaan met Journalistiek, want de stap naar de opleiding Communicatie zou ‘te groot en te zwaar zijn’ en ‘teveel gedoe’, zo zat dat in m’n hoofd. En ik dacht: als ik dus kleautecijfers voor m’n tentamens krijg ondanks de vele inspanning, moet ik het maar van m’n praktijkopdrachten hebben. Want schrijven, dat kan ik wel! Dacht ik dus. Dat viel tegen, want toen ik m’n dossiers en porfolio’s terugkreeg schrok ik. Wéér 6en. Volgens m’n lerares en vele HBO’ers is dat prima. ‘Prima’. God, wat haat ik dat woord.

En toen knapte er iets. Ik kon er voor mezelf niet mee akkoord gaan dat ik met de energie die ik in de studie stak, 6jes haal. ‘Prima’ cijfers haal. Voor mijn doen zijn prima cijfers zevens, achten. Dan wordt er weer gezegd dat ik de lat voor mezelf te hoog legde. Ik denk het niet, ik denk dat ik met die inzet er simpelweg gewoon recht op had. Ofzo. Vind ik.

De afgelopen paar weken waren heel zwaar. Ik had geen zin meer om m’n bed uit te komen, ik voelde me echt niet lekker in m’n vel, en ik kon ieder moment wel in huilen uitbarsten. Ookal had ik een lach op m’n gezicht. En toen wist ik het: dit maakt me niet gelukkig. En je leeft maar een keer, word dan verdomme gelukkig, maak daar nou iets van! Life’s seriously too short!

Daarom ben ik zondag vorige week, gestopt met Journalistiek.

Elise's hopes and dreams

Dat betekent natuurlijk niet dat ik heb stilgestaan, stilgezeten. Ik heb ontzettend veel tijd (gehad) om na te denken. Ik heb nieuwe producten uitgeprobeerd, ik heb mooie discussies bedacht, komen aaaaaallemaal weer op OhZoLies.blogspot.com, how does that sound eh?

Ik wil dus nu écht gelukkig worden. En nee, dit wordt niet zo’n lullige Vlog-serie zoals bridget’s serie: ‘Hoe word ik gelukkig?’ Get lost, seriously!

Maar wat wil ik nou echt?

Ik heb eens een aantal punten op een rijtje gezet.

- Ik heb een ontzettende passie voor reizen

- Ik vind werken met mensen heel leuk

- Ik heb nu al meer dan 2,5 jaar restaurant ervaring, dus service vind ik ook   leuk/belangrijk/interessant

- I love love LOVE to speak English, actually more than I like to speak Dutch

Maar hoe kan ik dit nou in 1 baan passen?

Ik ben eens gaan rondkijken, gepraat met mensen, en kwam op een zéér verrassende uitkomst: ik wil stewardess worden! Ik denk dat ik daar al m’n passies en ambities in kwijt kan, dat het écht iets voor mij is. Ik kan immers m’n English skills gaan verbeteren, ben gefocussed op ‘costumer service’ en ik mag heel veel mooie plekken van de wereld zien.. en word er nog voor betaald ook!

Momenteel zijn de procedures al in volle gang, en ben ik door de eerste ronde heen. Maar dat zegt nog helemaal niks, want ik heb nog twee officiële gesprekken.. As soon as I know more, you guys know it too!

Tot zover een update over de laatste tijd.

Ik ga proberen elke week weer minstens een blog online te zetten!

Keep me following, spread the word!

See ya,

Elise