I'm back! - update

Allereerst mijn excuses. De blogs zijn de afgelopen tijd uitgebleven. Of je nou vindt dat ik een explanation verschuldigd ben of niet, ik ga het toch doen.

Ik heb m’n blog even flink gepimpt!

Het was nodig.

New design, new chances?

Maanden gaan snel. En momenteel gaat tijd sneller aan me voorbij dan ik het aankan, en het doorheb. Da’s raar hoor.

Misschien ken je het wel: je wordt wakker, krijgt een berichtje, of je wordt echt belachelijk vroeg gebeld. Je kijkt op je mobiel: IS HET ALWEER DE 7^E VAN FEBRUARI? Dat gevoel, precíes dat gevoel, dat gevoel waar jij nu om grinnikt.. Dat had ik vanaf m’n laatste blog.

Elise through time

Ik heb een ontzettende ontwikkeling doorgemaakt afgelopen tijd, vanaf het moment dat ik begon te bloggen. Ik werd ineens een stuk volwassener. Ik begon anders te denken, over m’n toekomst, over alles. Misschien omdat ik toen ook op het moment stond om op kamers te gaan.

Aan het eind van 2009 (rond kerst, red.) hakte ik de eerste knoop door. Ik heb het toen uitgemaakt met m’n toenmalige vriend, waar ik toen al bijna 2,5 jaar mee had. Ik wilde écht vrij zijn, uitzoeken wat ik nou wilde. Ik vroeg ‘m in feite om me een jaar te geven, dat ik dan heus wel terug zou komen. Raar eigenlijk. Maar ik wist dat gewoon. Maar goed, dat vraag je niet van iemand. Dat kan niet, en dat wilde ik eigenlijk ook niet. Dus was het uit. En ik heb gedaan wat ik beloofde: ik heb alles gedaan wat ik nog wilde proberen als/vóór ik op mezelf zou wonen, ik was vrij om te gaan en te staan waar ik wilde, en ik kon me vol focussen op m’n studie. Niet geheel onbelangrijk. Maar goed, afgelopen december, net ná kerst, was ik er klaar mee. En ik zat er al maanden mee in m’n hoofd. Echt maanden. Ik miste Rob zó, zo erg. En ik wist: als ik nog langer wacht, en ik laat ‘m schieten.. Dan is het gedaan. Deze kans krijg ik nooit meer. Dus tegen iedereens beter weten in, ben ik ‘m terug gaan halen. En nu is het dus niet meer ‘jij en ik’ maar ‘ons’,  en vooral.. ‘wij’. RobElise was een feit… again.

Daarnaast ben ik veel meer (NOG MEER?) gaan nadenken over m’n toekomst. Ik merkte dat ik een meer zakelijke visie kreeg. Dat ik misschien m’n moeder (hoofd Communicatie) wel achterna wilde.

Study

Dat idee werd al helemaal doorgezet na m’n eerste tentamenweek op de opleiding Journalistiek. Ik had ik al gemengde gevoelens over m’n opleiding, Journalistiek. Had niets te maken met de methodes, leraren, hoeveelheid werk or whatsoever. ’t Was echt mijn toekomstvisie die veranderde.

En het feit dat ik een superhoge inzet en motivatie had, en altijd heb gehad tijdens de opleiding, maar ik dat niet terugzag in m’n resultaten, hielp ook niet echt mee. Ik kon weken leren voor tentamens, kreeg ik weer een 6 terug.. hoogstens. Maar ik besloot toch maar door te gaan met Journalistiek, want de stap naar de opleiding Communicatie zou ‘te groot en te zwaar zijn’ en ‘teveel gedoe’, zo zat dat in m’n hoofd. En ik dacht: als ik dus kleautecijfers voor m’n tentamens krijg ondanks de vele inspanning, moet ik het maar van m’n praktijkopdrachten hebben. Want schrijven, dat kan ik wel! Dacht ik dus. Dat viel tegen, want toen ik m’n dossiers en porfolio’s terugkreeg schrok ik. Wéér 6en. Volgens m’n lerares en vele HBO’ers is dat prima. ‘Prima’. God, wat haat ik dat woord.

En toen knapte er iets. Ik kon er voor mezelf niet mee akkoord gaan dat ik met de energie die ik in de studie stak, 6jes haal. ‘Prima’ cijfers haal. Voor mijn doen zijn prima cijfers zevens, achten. Dan wordt er weer gezegd dat ik de lat voor mezelf te hoog legde. Ik denk het niet, ik denk dat ik met die inzet er simpelweg gewoon recht op had. Ofzo. Vind ik.

De afgelopen paar weken waren heel zwaar. Ik had geen zin meer om m’n bed uit te komen, ik voelde me echt niet lekker in m’n vel, en ik kon ieder moment wel in huilen uitbarsten. Ookal had ik een lach op m’n gezicht. En toen wist ik het: dit maakt me niet gelukkig. En je leeft maar een keer, word dan verdomme gelukkig, maak daar nou iets van! Life’s seriously too short!

Daarom ben ik zondag vorige week, gestopt met Journalistiek.

Elise's hopes and dreams

Dat betekent natuurlijk niet dat ik heb stilgestaan, stilgezeten. Ik heb ontzettend veel tijd (gehad) om na te denken. Ik heb nieuwe producten uitgeprobeerd, ik heb mooie discussies bedacht, komen aaaaaallemaal weer op OhZoLies.blogspot.com, how does that sound eh?

Ik wil dus nu écht gelukkig worden. En nee, dit wordt niet zo’n lullige Vlog-serie zoals bridget’s serie: ‘Hoe word ik gelukkig?’ Get lost, seriously!

Maar wat wil ik nou echt?

Ik heb eens een aantal punten op een rijtje gezet.

- Ik heb een ontzettende passie voor reizen

- Ik vind werken met mensen heel leuk

- Ik heb nu al meer dan 2,5 jaar restaurant ervaring, dus service vind ik ook   leuk/belangrijk/interessant

- I love love LOVE to speak English, actually more than I like to speak Dutch

Maar hoe kan ik dit nou in 1 baan passen?

Ik ben eens gaan rondkijken, gepraat met mensen, en kwam op een zéér verrassende uitkomst: ik wil stewardess worden! Ik denk dat ik daar al m’n passies en ambities in kwijt kan, dat het écht iets voor mij is. Ik kan immers m’n English skills gaan verbeteren, ben gefocussed op ‘costumer service’ en ik mag heel veel mooie plekken van de wereld zien.. en word er nog voor betaald ook!

Momenteel zijn de procedures al in volle gang, en ben ik door de eerste ronde heen. Maar dat zegt nog helemaal niks, want ik heb nog twee officiële gesprekken.. As soon as I know more, you guys know it too!

Tot zover een update over de laatste tijd.

Ik ga proberen elke week weer minstens een blog online te zetten!

Keep me following, spread the word!

See ya,

Elise