Rood

Mijn gevoel is als een herfstblaadje in oktober.
Het bleef warm; daardoor bleef ik mooi mooi, groen, genoeg energie om nog even te blijven hangen.
Maar ineens werd het kouder, kouder, nog kouder.
En m'n energie raakte op.
En steeds meer viel ik, gaf het op, liet me meeslepen door de wind.
En nu, ondanks dat de wind soms mist.. lig ik roerloos op de grond.

En de wind blaast.
Gek, ik word niet bewogen.
De wind neemt mij niet mee.

Ik kijk om me heen.
Er liggen nog veel meer bladeren.
Veel worden weggeblazen, opgepakt, meegenomen.
Ik niet.

Ik verander langzaam van kleur, helemaal zelf.
Want als niemand je meeneemt, niemand je wegblaast..
Dan moet je het zelf maar doen.
Dus ik blaas en blaas, en ik word een eindje meegenomen, door de lucht.
En dan lig ik weer.
Ik weet: als ik m'n krachten weer spaar, kan ik nog een eindje verder liggen. En weer. En weer.
En ik weet, uiteindelijk zal ik weer groeien, zal de zon er weer zijn.
Dan is de energie terug, ben ik weer groen, genoeg energie om te blijven hangen.
Dus ik wacht.