Rood

Mijn gevoel is als een herfstblaadje in oktober.
Het bleef warm; daardoor bleef ik mooi mooi, groen, genoeg energie om nog even te blijven hangen.
Maar ineens werd het kouder, kouder, nog kouder.
En m'n energie raakte op.
En steeds meer viel ik, gaf het op, liet me meeslepen door de wind.
En nu, ondanks dat de wind soms mist.. lig ik roerloos op de grond.

En de wind blaast.
Gek, ik word niet bewogen.
De wind neemt mij niet mee.

Ik kijk om me heen.
Er liggen nog veel meer bladeren.
Veel worden weggeblazen, opgepakt, meegenomen.
Ik niet.

Ik verander langzaam van kleur, helemaal zelf.
Want als niemand je meeneemt, niemand je wegblaast..
Dan moet je het zelf maar doen.
Dus ik blaas en blaas, en ik word een eindje meegenomen, door de lucht.
En dan lig ik weer.
Ik weet: als ik m'n krachten weer spaar, kan ik nog een eindje verder liggen. En weer. En weer.
En ik weet, uiteindelijk zal ik weer groeien, zal de zon er weer zijn.
Dan is de energie terug, ben ik weer groen, genoeg energie om te blijven hangen.
Dus ik wacht.

Brief aan een onbekende.

Je had me. Vrijwel meteen. Terwijl jij helemaal geen idee had.
Geen enkel signaal, maar ik was alles al kwijt.
En gelukkig.. Jij hield ook van koffie en lekker eten en.. De wereld. Net als ik.

Dezelfde lachjes, dezelfde dingetjes. Gewoon in doen en laten. Dit voelde meteen heel goed. Veel te goed. Té goed om aan te twijfelen.. Tot ik de controle kwijt raakte en m'n hart aan je bloot gaf.

Misschien mist de chemie op Facebook.
De chemie die we hebben als we naast elkaar, niets zeggend, handen in elkaar, de wereld tegemoet lopen.

Het punt is dat ik het niet aankan.
Ik ben een meisje van pure zekerheden. School, goed/niet goed? Vrienden, okee/niet okee? Het kan gewoon niet half-half zijn. Kan niet. Bestaat niet.

En voor het eerst sinds tijden, sinds jaren, voel ik me zo. Zo, dit. Jij weet wat ik bedoel. Ik heb het je geprobeerd uit te leggen. Met weinig woorden. Cryptisch. Maar ik heb het geprobeerd. En jij leek het te begrijpen.
Toch lijkt het ook, alsof hetgeen ik nodig heb, je niet kan geven. Nu niet, nog niet. En dat doet hartzeer. Want het lag al bij jou. Ik heb het per ongeluk in je broekzak gedaan, toen we allebei even niet keken.

Het enige wat ik nu nog kan zeggen is.. Wacht niet te lang.
Dit is iets wat mij langzaam doodt, als een vlieg in een vleesetende plant.
Bloem zonder zonlicht noch water.
Werkloze zonder computer.
Als een lot, dat toch geen lot is.


En, lieve onbekende, of misschien al in mijn leven: Als jij dit zo leest, en je voelt je aangesproken, geroepen om in mijn leven te komen, twijfel niet.
Maar doe het niet te vroeg.
Tot die tijd wacht ik, aan zee of thuis, in de sportschool of de supermarkt, op de fiets of in de trein, tot ik het woordje 'onbekende' mag veranderen in een naam.

Met liefs,
Elise