Ron Weasley with a heavenly voice

Hij heeft rood haar, had zo de oudere broer van Ron Wemel kunnen zijn, maar heeft geen stok nodig om te kunnen toveren.
Ik kan het bijna maar over een iemand hebben:

De Britse zanger Ed Sheeran!
Toegegeven, hij is niet heel handsome, ofzo.
Maar daar gaat het ook niet om!
Deze Britse zanger is bezig, na de UK, ook Nederland te veroveren. En dit gaat goeehoeeed!
Wie kent het recent uitgebrachte nummer 'The A Team', wat slaat op 'The Angel Team', nou niet?
Het is een beetje The Script meets One Republic, meets Gavin DeGraw, en dan akoestischer.
Ik vind echt dat dit album een absolute aanrader is, ookal houd je niet van dit soort muziek. Voel de variatie, de verandering in muziek, het soms ietwat aparte ritme en de af en toe diepgaande teksten van deze brother.


'It's too cold outside, for angels to fly' - The A Team, Ed Sheeran

Things I love

Er zijn een hele hoop dingen waar ik echt  góed over kan zeiken. Maar er zijn ook een hoop dingen die mij heel gelukkig maken:

- Herfstblaadjes die van de bomen vallen, en dan met Saartje buiten lopen
- Snoepjes, koekjes, mjam mjam
- Vriendinnetjes die zomaar bellen om iets leuks te gaan doen
- Kinderen
- Naïviteit
- Kerst en alles wat daarbij hoort: warmte, kaarsjes, family, lekker eten
- Oud en nieuw: weer een nieuwe start, nieuwe voornemens (die je toch niet nakomt), nieuwe energie
- Lazy days
- Feestjes
- Zien dat iedereen gelukkig is
- Zien dat anderen elkaar dat geluk ook gunnen
- Warme chocolademelk met slagroom
- Drankjes doen
- Gezellige terrasjes
- Mama die blij is met haar nieuwe kleding - dit gebeurt zo'n 1x per 2 maanden
- Mama die zegt dat ze blij is met ons - dit gebeurt volgens haar dagelijks, maar volgens mij is dat wel wat minder
- Papa die zoveel weet: van muziek, van school, politiek, het geloof, terwijl hij met geen van die dingen echt iets heeft. Wondertje!
- Gezellig eten bij m'n broertje in Utrecht
- Onverwachte positieve gebeurtenissen
- Vlinders in m'n buik, hoofd op hol
- Mode
- Shoppen
- Het vak 'leerkracht' op school
- Zingen, en daarmee mensen laten schrikken (positief gezien)
- Lief vriendinnetje Lau die mij hielp mijn koffer voor een maand Italië in te pakken, en me de volgende dag om 6uur kwam uitzwaaien
- Mijn lieve zusje die diezelfde koffer nog 3x heeft moeten opbouwen op het vliegveld omdat deze te zwaar was. Wat ben ik blij met haar organisatietalent.
- Mijn broer die mij opvangt bij een tegenslag
- Gek doen met Saar
- Puppies, baby's, alles wat kleiner is dan een gemiddelde plant
- Verrassingen voorbereiden
- Chocolade
- Had ik sinterklaas al genoemd?
- Pannenkoeken
- Discussiëren over het geloof
- Sarcasme
- Jongens die mij kunnen laten lachen
- Slappe lach
- Alles wat mij tot nu toe sterker heeft gemaakt


Er zal waarschijnlijk een hoop zijn wat ik nu vergeten ben, dus er zullen nog wel meer 'Things I love' blogs komen.

See you all,
Elise

Dromen in realiteit

Sta je dan.
Met je 20 jaar.
Met een enorm groot verantwoordelijkheidsgevoel, bonk goed voorbereid, voor een klas met een onwijs korte spanningsboog.
Slik.
''Eh nou jongens, pak je schrift voor je, op bladzijde 72.''
20 paar ogen staren me aan. Dit snappen ze niet. Past simpelweg niet in hun vaste patroon. Juf pakt toch altijd de schriften? 1-0 voor hun, -1 voor mij. Shit, sta ik nu al achter?
Ik tik op het smartboard. Doet het niet. Heel fijn dit, ik heb toch net geoefend? Doet 'ie het gewoon, en nou doet 'ie het ineens niet? Hoezee voor de technologische innovaties!

Voor mij is momenteel alles en iedereen best moeilijk, gaat het soms best moeizaam. Nadat Journalistiek op de klippen is gelopen, komt alles hard aan. Hetgeen in mijn hoofd afspeelt, gun ik niemand. Laat ik het daar op houden. Drukte, drama, perfectionistisch als de hatseflats. Want ik wil alles zo graag goed doen, en het liefst in 1 keer! Hoppa, niks meer leren, er onwijs uitspringen voor een eerstejaars Pabo-student, aanbeden worden door je mentor en de kinderen roepen: we willen nooit meer een ander, we willen nooit meer een ander! De realiteit is echter anders. Je krijgt kritiek, er kunnen altijd dingen beter, een les gaat eigenlijk nooit perfect en de kinderen vinden je soms stom. Dát is pas stom!

Ondertussen heb ik de schriften gevonden en uitgedeeld, en de opdracht uitgelegd. Ik begin met rondlopen; de kinderen mogen vragen stellen.
Een meisje steekt haar vinger op en fluistert: ''Juf, waarom heb je je bril niet op? Ik vind je bril heel mooi.'' Tijdens het buitenspelen vraagt een ander meisje aan me of ze mij haar nieuwe fiets mag laten zien. We lopen naar de stalling en vol trots wijst ze hem aan. Echt een mooie fiets, en tróts dat ze er op was! En als dan ook nog eens heel actief meedoen met je allereerste muziekles, en je van hun gezichten af kan lezen hoe leuk ze het vinden.. Dan smelt ik gewoon. Dat ik gewoon bijna kan janken van trots en van emotie. Want ondertussen was ik zo zenuwachtig voor die eerste muziekles.. Voor niks. Want ik kreeg ook nog eens een prima beoordeling.

Dit is de dag dat mijn eerste stage, groep 3, mijn hart heeft gestolen.
Een dikke +1.

Dromen: deel 2.

Sidenote: Uit privacy- en commerciële redenen mogen de namen van de luchtvaartmaatschappijen niet genoemd worden. Ookal heb je een vermoeden, dan nog mag de naam niet genoemd worden. Ik hoop op jullie medewerking. 

Waar ben ik gebleven?

Oh ja, ik was zomaar door de eerste ronde! Maar ik wist dat ik er nog niet was, dat die tweede ronde de cruciale ronde zou zijn. Allesbeslissend. Om gék van te worden, gewoon. En dat spookt dan natuurlijk door je hoofd. Dus ik heb me zeker een week mentaal moeten voorbereiden op die ronde. Ik wist op de terugreis van de eerste ronde naar huis al wat ik aan zou doen, hoe ik m'n haar zou doen, en welke make-up ik zou gebruiken. Volkomen voorbereid, meteen al, denk je dan. Dacht ik in ieder geval wel.

Maar toen ik twee dagen later per mail de uitnodiging kreeg voor die ronde, was ik voor m'n gevoel weer terug bij af.  In eerste instantie leek er niks aan de hand. Adresgegevens, datumpje, wat algemene gegevens.. Maar onderaan stond er ineens:

''(...) Bereid je goed voor op je sollicitatie (...)''

Totale paniek, chaos in m'n hoofd! Hoe dan?! Dat was ongeveer het enige wat er in m'n hoofd omging. Hoe, in godsnaam, kan ik me voorbereiden op een gesprek waarvan je niet weet wat ze gaan vragen, wat er überhaupt gaat gebeuren? Dus de 10 dagen die ik had voordat de allesbeslissende dag zou aanbreken, heb ik constant ingebeelde gesprekken in m'n hoofd voorbereid. Hetgeen ze zouden kunnen vragen, alles had ik in m'n hoofd. Natuurlijk niet op papier, zo ijverig ben ik dan weer niet.

Ondertussen had ik wel gereageerd op het mailtje uit Italië. Met het idee 'stel nou dat..'. Leek me wel handig. Het is overigens echt een topuitkomst voor mij. Ik heb best wel wat tegenslagen gehad afgelopen maanden, en door deze oppertunity zou ik drie maanden heerlijk 'niks' kunnen doen, lol maken, met kinderen spelen, toneelstukjes doen. Het leek me heerlijk. Behalve dat ik natuurlijk een fantastisch leuke vriend heb en een stel hele lieve vriendinnen die ik ook al veeeels te lang, en niet genoeg, heb gezien en gesproken. En drie maanden, dát is lang. Heul lang, zeker als het toch niet is wat je er van verwacht. Dan kan je ook niet na twee weken met heimwee snikkend onder de brandende zon in je beste Italiaans vertellen dat je terug naar huis wilt. 

De dag brak aan, waar ik zeker anderhalve week enigszins tegenop had gekeken maar tegelijkertijd ook ontzettend veel zin in had. We waren met een groep van 11 meiden.. en een man. Grappig. Niet verwacht. Ondanks dat er ook een stuk of zes mannen bij de eerste ronde aanwezig waren had ik ergens verwacht dat we met een klein groepje meiden zouden zijn. 

Toen we een minuut of tien hadden zitten kletsen (en stiekem iedereen 7 kleuren poepten) kwam er een vrouw bijzitten, in haar bedrijfsuniform. Ze vertelde dat zij al een aantal jaar als purser in dienst is bij de luchtvaartmaatschappij. Of we niet allemaal ''even gezellig konden kletsen onder het genot van een kopje koffie.'' 'Tuurlijk. De spanning was ons toch nog niet teveel! En: nog meer kletsen? Ach ja, we hadden pas een half uur met z'n allen geluld over bloemetjes en bijtjes, koetjes en kalfjes en meer van dat soort nietszeggende lente-onzin. Gewoon, omdat het niet anders kon. Omdat er eigenlijk niets anders mogelijk was. Je kan moeilijk  je mond houden. Er zou maar iemand ons stiekem staan te bespieden, maak je natuurlijk geen goeie indruk!

Ok genoeg cynisme.

Na een kwartier gingen we met de groep naar boven. Een streng vrouwtje, die ik nog kende van de eerste ronde, kwam op haar netste hakjes de ruimte binnen. Ik herkende haar meteen en niet omdat ze er zo poezelig uitziet. Omdat ze een bepaald beeld afgaf. Een typisch streng, zakelijk en onredelijk beeld. Rillingen. Er kwamen nog twee meisjes netjes achter haar aangehuppeld. Lieverdjes, dat was het beeld dat zíj afgaven. Mevrouwtje streng legde kort uit wat de bedoeling was na de opdrachten: als je door de groepsopdracht kwam, en vervolgens ook door je individuele gesprek, hoe je eerste dag van de opleiding er dan uit zou zien. En ook dat je dan in uniform aanwezig moest zijn. Gaaf! Viel allemaal reuze mee.

Toen begon de groepsopdracht. We kregen 12 voorwerpen te zien en dan moesten we met z'n allen beslissen welke 3 we mee zouden nemen naar een onbewoond eiland. Bij het zien van het eerste plaatje, een EHBO-kit, zei ik meteen wat ik zei: ''Nou, die nemen we natuurlijk wel echt mee!'' Typisch Elise natuurlijk, met m'n grote bek. Misschien had ik het niet moeten doen, maar ik dacht zelf wel dat dat het beste was. En door. We probeerden iedereen er bij te betrekken. De een had een wat grotere bek dan de ander, maar er waren een stuk of twee die de hele opdracht NIETS hebben ingebracht. 

Nadat we het met z'n allen eens waren over de 3 voorwerpen, moest je aangeven wie je mee zou nemen naar het onbewoonde eiland en waarom. Ook moest je kort iets vertellen over je reiservaring. We kregen een bepaalde tijd en ik gooide gelijk m'n Armani op tafel om te timen. Dikke prima. Vond ik. Ik koos voor Colin, de enige man in ons midden. Ik probeerde uit te leggen dat hij me op bepaalde gebieden perfect kon aanvullen, als je dan toch op een onbewoond eiland zat. Dit kwam niet helemaal goed over. Typisch Elise, dat het weer seksueel getint overkomt. OFZO. Het gevolg was een harde lach, midden door de warme met spanning gevulde kamer. 1-0 voor Elise. Dat wist ik zeker.

Uiteindelijk liepen de vrouwen de kamer uit en werden er een aantal weggeroepen. We zagen er twee vertrekken, waarvan ik het ook wel verwachtte. Dat waren degenen die nul input hadden gegeven in de opdracht. We zaten nog met z'n vijven. De purser kwam weer binnen. Of we nog een beetje zenuwachtig waren. En ik dacht alleen maar: mens, wát denk je zelf?! Toen zei ze ineens: nou dat hoef niet hoor, jullie zijn sowieso door... naar het individuele gesprek. YES, oh shit ja, er was NOG een ronde..

Dromen: deel 1.

Sidenote: Uit privacy- en commerciële redenen mogen de namen van de luchtvaartmaatschappijen niet genoemd worden. Ookal heb je een vermoeden, dan nog mag de naam niet genoemd worden. Ik hoop op jullie medewerking.



Hey you guys!



De reden dat ik niet meer heb gepost de afgelopen paar weken,was omdat er een hoop gebeurd is de afgelopen tijd. Het leek me handiger om dat in een blog te zetten dan een hele boel losse verhaaltjes en een hoop 'to be continued..'s. 


Waar moet ik beginnen?


Toen ik stopte met m'n studie moest ik bedenken wat ik nou echt wilde met m'n leven. Ik heb een heel lang gesprek gehad met een oude vriend van mij. Hij vertelde mij over zijn droombaan die hij inmiddels heeft waargemaakt: werken bij een van Nederlands grootste luchtvaartmaatschappijen! Hij vertelde me over de zware opleiding van anderhalve maand, waarna hij een contract aangeboden kreeg voor vijf jaar. Hij wilde het z'n hele leven al, al vanaf dat hij een bol jochie was op de basisschool (ja dat mag ik zeggen!). Nu, met wasbordje and everything, heeft hij waargemaakt waar hij z'n hele leven al naar uitkeek.
Op dat moment kwam alles voor mij samen: mijn passie voor reizen, werken met mensen, toch een zekere management functie... Ik wilde STEWARDESS worden! Ik heb me toen vrijwel meteen ingeschreven voor de sollicitatieprocedures bij een andere heel bekende luchtvaartmaatschappij. 

Vrij snel kreeg ik de uitnodiging voor de zogenaamde speeddate ronde. We waren met een stuk of 60 man, waarvan er ongeveer 6 mannen aanwezig waren. En alles wat ze zeggen over stewardessen is waar hoor, allemaal een net knotje in, rokje, pumps.. En dat was ook de bedoeling. Je kon ons allemaal over een kam scheren, haha. Toen ik om me heen keek werd ik toch wel een beetje angstig, er liepen meiden rond die zo linea recta uit het vliegtuig konden komen. 
We waren van tevoren ingedeeld in twee groepen. Ik zat in de eerste groep en ging als eerst een film kijken over welke afdelingen je allemaal had bij de luchtvaartmaatschappij, een soort 'achter de schermen' idee. Door deze film wilde ik alleen maar nóg liever aangenomen worden!
Ik raakte in contact met drie meiden. Twee daarvan zagen er net zo uit als ik: high heels, haar strak, rokje.. typische stewardessjes haha! Eentje daarvan zag er helemaal niet zo uit. Haar beetje losjes in een staart, spijkerbroek, platte schoenen, en een beetje een nonchalante instelling. Wij bleven met z'n vieren als laatste over voor de daadwerkelijke speeddate ronde. Deze hield in dat je in drie minuten 2 á 3 Nederlandse vragen kreeg, en hetzelfde gold voor 2 á 3 Engelse vragen. We hadden dus zeker anderhalf uur gewacht voor in totaal zes minuten, en in die tijd moesten ze dus een goed beeld van me krijgen!

Nadat wij waren geweest kwamen we weer in de ruimte waar we met z'n allen waren begonnen. Er werden ongeveer 20 namen genoemd en die moesten naar de ruimte waar de film was vertoond. Toen die deur dichtging zei het meisje die de namen had opgenoemd dat.... WIJ DOOR WAREN! Er ging een massale gil door de zaal (ja, we blijven meisjes) gevolgd door een applaus. En ik dacht alleen maar: is mijn naam écht niet genoemd?

Ondertussen kreeg ik ineens een mailtje vanuit Italië, waar ik voor afgelopen zomer had gesolliciteerd om te gaan werken. Of ik nog geïnteresseerd was..




Volgende week zal ik jullie vertellen over de 2e en 3e ronde bij de luchtvaarmaatschappij, en ook meer over het mailtje van Italië.
Hihi, maak ik jullie al een beetje nieuwsgierig? ;)


See you all!
Elise

''Ik weet waar je huis woont!''

Ik verbaas me, zo ongeveer iedere dag weer, waar ze het lef vandaan halen.


Stel je even voor, je komt uit... Parijs. Gewoon een voorbeeldje. Je wilde/kon niet langer daar blijven (wtffff wie wil kan/daar nou niet blijven?! VOORBEELDJE!) en besloot te verhuizen naar Nederland. Na lange procedures besluiten ze dat je niet uitgezet wordt en hier mag blijven. Hiep hoi! Doel bereikt. En dan? Dan moet je de taal gaan leren, respect hebben voor je naaste NL'ers -het is toch een beetje hun land- en je bovenal een béétje gedeist houden. Want je woont nu eenmaal in Nederland en je moet je aanpassen.


Nou heb ik het natuurlijk niet echt over Parijsenaren. Ik heb het over de 'beruchte' doelgroep: Turken, Marokkanen, je kent ze wel. Begrijp me niet verkeerd, ik heb absoluut geen vooroordelen. Ik neem iedereen zoals die is. Met/zonder hoofddoek, religie en gewoontes. Sterker nog, ik sta daar enorm voor open om daar meer over te leren. 

Maar wat me zéker tegenstaat, is het feit dat veel Turken en Marokkanen vandaag de dag zéér onbeschoft zijn. En dan niet alleen tegen meisjes, vrouwen, ook tegen de rest van de bevolking. Je stapt de deur uit, ze beginnen te fluiten. 'Ey meisje, alles goed? Wat ga je doen dan?' Leuk, interesse tonen! Toch? De gemiddelde NL'er is niet zo, dat we zómaar iemand aanspreken. Dat is gewoon een feit. Dus wij Nederlanders, wij meisjes, schrikken al vrij snel als het gebeurt. Maar dan de toon van die jochies. Ronduit onbeschoft, zelfs een tikje aanvallend. Ik voel me gewoon al misbruikt als ze zo tegen me praten, en dan hebben ze me niet eens aangeraakt! En ik weet zeker dat ik niet de enige ben. Ook het zware accent zullen deze pubers niet opgeven. Ze blijven steevast bij hun eigen taal. Achter je rug - als je niet reageert - praten ze gerust door, maar dan wel in hun eigen taal met ongeveer na elke zin wel een 'jeweettoch'. Ze zullen nooit Nederlands worden, wíllen worden. En ik kan dat best begrijpen, maar dan moeten deze kinders begrijpen dat ze hier op gepakt kunnen worden. En dan wil ik niks horen over: ja omdat ik Marokkaans ben doe je zo, hè!


Daarnaast vertikken ook de oudere mensen het om de Nederlandse taal te gaan leren. Ze hebben toch allemaal een inburgeringscursus moeten volgen, neem ik aan? Zowel de volwassenen als de kinderen? En anders de volwassenen zeker! Momenteel werk ik in een  callcenter, en waar ik erg tegenaan loop is dat ik vaak Marokkaanse ouderen aan de telefoon krijg. ''Bel ik gelegen?'' vraag ik met m'n poeslieve stemmetje. Het antwoord: ''Wat? Gelegen? Wat is dat? Lotelij?'' Waarop ze vervolgens de telefoon doorgeven aan hun kinderen, die dan voor hen het woord moeten doen. HUN KINDEREN! Het is toch bizar? Ik zou me persoonlijk echt schamen, als je als ouder zelf het woord niet kan nemen, maar je kinderen voor jou het gesprek moeten voeren. En dat is dan puur omdat die kinderen meedraaien op school, en het zo leren. So the kids put more effort in this economy and culture than their parents? Moeten zij het voorbeeld geven aan hun ouders?! Omgekeerde wereld!


Mijn punt is dat ik niet begrijp dat de gemiddelde Marokkaan en Turk die hier wonen, niet normaal mee kunnen gaan met de Nederlandse cultuur. Mondje dicht tegen onbekenden, en vooral: spreek normaal Nederlands, ga het leren! Het siert je juist als je je inzet om een nieuwe (moeilijke) taal te leren. Dat bewijst leergierigheid!


Q: Wat is jouw mening hierover? Zie jij het volkomen anders of ben je het eens met mijn standpunt? 

See ya!
Elise

Make up issues

Vriendinnen vragen vrij vaak aan mij of ik m’n make up eens wil uitleggen, en of ik nog tips heb. Nou, zó professioneel ben ik nou ook weer niet. Maar ik kan wel wat tips geven, en wat eigen foto’s toelichten en bekritiseren. Ja meiden, onszelf bekritiseren, daar zijn we goed in!

Ik  heb een paar maanden full time bij ‘The Body Shop’ gewerkt. Daar moest ik een hele map leren over alle producten. Niet alleen over de ingrediënten, maar ook over make up technieken. Daarnaast heb ik ook veel geleerd over ‘welke product(en) past het best bij een droge/gevoelige/normale huid’. Hier mogen jullie dus ook altijd vragen over stellen! Op elise.verhoef@gmail.com kunnen jullie me altijd bereiken, voor zowel vragen als opmerkingen.

Ik denk echt dat iedere vrouw rode lippen kan hebben, en dat het nooit uit de mode zal raken. Echt? Ja, echt! Ik heb voor jullie eens in m’n archief gedoken en heb er wat oude foto’s uitgehaald, zodat ik jullie duidelijk kan laten zien wat ik met m'n make up doe en waar je op moet letten. 

Op deze foto zie je het duidelijk contrast van de donkerbruine haarkleur met mijn redelijk blanke huid. Voor deze foto heb ik een regular red lipstick gebruikt. Geen merk dus, bij elke drogist kan je ‘m wel scoren. Zorg er voor dat je één aspect laat opvallen in je gezicht. Dus óf je lippen, of je ogen, of je wangen. Wat je ook ziet is dat ik m’n ogen vrij ‘casual’ heb gelaten; enkel een lijntje boven en onder, en een mascara’tje. Je kan eventueel wel een glitter eyeshadow op je ogen doen, maar laat dat dan zoveel mogelijk naturel. Rode lippen zijn namelijk al snel het meest opvallende in je gezicht. Als je dan ook nog je ogen ‘zwaar’ opmaakt, wordt je gezicht heel druk, en dat is natuurlijk NIET professioneel! Als je, net zoals ik, een vrij lichte huid heb en je hebt je haar donker geverfd, kan je het beste een rouge gebruiken die ongeveer twee tinten donkerder is dan je eigen huid. Als je ‘m lichter neemt heeft het geen effect, en als je een te donkere rouge hebt wordt het simpelweg too much.

Hier is m’n bruine haar al iets lichter door het wassen. Wat ik hier heb gedaan, is een rouge gebruikt die ongeveer 3 tinten donkerder is dan m’n huidskleur (ik zal binnenkort maar eens een Vlog gaan maken, dan kan ik de producten die ik gebruik ook laten zien..).  Dit heb ik niet alleen op m’n jukbeenderen gedaan, maar ook een beetje op m’n voorhoofd, kin en neus. Het is nét iets too much, aangezien je een beetje vlekken ziet en hij eigenlijk net iets te donker is voor m’n hele gezicht. Maar goed, dat kan ook door de lichtinval komen.. De kleur van m’n lippen is iets minder rood, iets meer paarsig. Hey, valsspelen is toegestaan! Ik heb een vrij donkerpaars/rode kleur gebruikt, en daarop heb ik de lipbutter ‘shea’ van ‘The Body Shop’ gebruikt. Die zorgt ervoor dat ‘ie iets lichter wordt, en zelfs wat lichter lijkt in het midden van je lippen (zie foto).

 

En de laatste foto die ik even toelicht. Jammer dat ik deze heb gemaakt in Sepia-effect. Hierdoor zie je de rouge die ik heb gebruikt bijna niet. Deze heb ik heel licht op m’n jukbeenderen aangebracht. Hierdoor lijkt m’n huid bijzonder licht op deze foto, zeker met m’n suuuuperdonkerbruine haar. Het zat eerlijk gezegd de eerste paar weken na het verven écht tegen zwart aan! Waar ik rekening mee moet houden, is dat m’n montuur toch wel redelijk wat aandacht ‘inneemt’ in m’n gezicht. Ik heb hem daarom ook af op deze foto, maar je ziet ‘m links in beeld. Als ik m’n bril op heb, is het noodzaak dat ik m’n ogen sowieso heel naturel houd, het liefst alleen een mascara’tje. Nou heb ik niet zo heel veel wimpers, daarom gebruik ik vaak een eyeliner. Ik heb in ieder geval een lipstick van de ‘Color Riche’- lijn van l’Oreal gebruikt. Helaas heb ik hem niet bij de hand, dus kan ik je niet het kleur-nummer vertellen. Maar deze lijn is heul fijn! De lipstick voelt heel fijn aan op je lippen. Dit komt door een ingrediënt in de lijn, die werkt als een balsem. Dit wordt in de make up industrie uitgelegd als ‘vochtregulerend’.

Op het plaatje is het de middelste.

 Bron: www.moodiereport.com

Ik hoop dat jullie wat aan de tips hebben! Nogmaals, jullie mogen me altijd alles vragen, en je kan me altijd bereiken op: elise.verhoef@gmail.com!

See ya,

Elise

I'm back! - update

Allereerst mijn excuses. De blogs zijn de afgelopen tijd uitgebleven. Of je nou vindt dat ik een explanation verschuldigd ben of niet, ik ga het toch doen.

Ik heb m’n blog even flink gepimpt!

Het was nodig.

New design, new chances?

Maanden gaan snel. En momenteel gaat tijd sneller aan me voorbij dan ik het aankan, en het doorheb. Da’s raar hoor.

Misschien ken je het wel: je wordt wakker, krijgt een berichtje, of je wordt echt belachelijk vroeg gebeld. Je kijkt op je mobiel: IS HET ALWEER DE 7^E VAN FEBRUARI? Dat gevoel, precíes dat gevoel, dat gevoel waar jij nu om grinnikt.. Dat had ik vanaf m’n laatste blog.

Elise through time

Ik heb een ontzettende ontwikkeling doorgemaakt afgelopen tijd, vanaf het moment dat ik begon te bloggen. Ik werd ineens een stuk volwassener. Ik begon anders te denken, over m’n toekomst, over alles. Misschien omdat ik toen ook op het moment stond om op kamers te gaan.

Aan het eind van 2009 (rond kerst, red.) hakte ik de eerste knoop door. Ik heb het toen uitgemaakt met m’n toenmalige vriend, waar ik toen al bijna 2,5 jaar mee had. Ik wilde écht vrij zijn, uitzoeken wat ik nou wilde. Ik vroeg ‘m in feite om me een jaar te geven, dat ik dan heus wel terug zou komen. Raar eigenlijk. Maar ik wist dat gewoon. Maar goed, dat vraag je niet van iemand. Dat kan niet, en dat wilde ik eigenlijk ook niet. Dus was het uit. En ik heb gedaan wat ik beloofde: ik heb alles gedaan wat ik nog wilde proberen als/vóór ik op mezelf zou wonen, ik was vrij om te gaan en te staan waar ik wilde, en ik kon me vol focussen op m’n studie. Niet geheel onbelangrijk. Maar goed, afgelopen december, net ná kerst, was ik er klaar mee. En ik zat er al maanden mee in m’n hoofd. Echt maanden. Ik miste Rob zó, zo erg. En ik wist: als ik nog langer wacht, en ik laat ‘m schieten.. Dan is het gedaan. Deze kans krijg ik nooit meer. Dus tegen iedereens beter weten in, ben ik ‘m terug gaan halen. En nu is het dus niet meer ‘jij en ik’ maar ‘ons’,  en vooral.. ‘wij’. RobElise was een feit… again.

Daarnaast ben ik veel meer (NOG MEER?) gaan nadenken over m’n toekomst. Ik merkte dat ik een meer zakelijke visie kreeg. Dat ik misschien m’n moeder (hoofd Communicatie) wel achterna wilde.

Study

Dat idee werd al helemaal doorgezet na m’n eerste tentamenweek op de opleiding Journalistiek. Ik had ik al gemengde gevoelens over m’n opleiding, Journalistiek. Had niets te maken met de methodes, leraren, hoeveelheid werk or whatsoever. ’t Was echt mijn toekomstvisie die veranderde.

En het feit dat ik een superhoge inzet en motivatie had, en altijd heb gehad tijdens de opleiding, maar ik dat niet terugzag in m’n resultaten, hielp ook niet echt mee. Ik kon weken leren voor tentamens, kreeg ik weer een 6 terug.. hoogstens. Maar ik besloot toch maar door te gaan met Journalistiek, want de stap naar de opleiding Communicatie zou ‘te groot en te zwaar zijn’ en ‘teveel gedoe’, zo zat dat in m’n hoofd. En ik dacht: als ik dus kleautecijfers voor m’n tentamens krijg ondanks de vele inspanning, moet ik het maar van m’n praktijkopdrachten hebben. Want schrijven, dat kan ik wel! Dacht ik dus. Dat viel tegen, want toen ik m’n dossiers en porfolio’s terugkreeg schrok ik. Wéér 6en. Volgens m’n lerares en vele HBO’ers is dat prima. ‘Prima’. God, wat haat ik dat woord.

En toen knapte er iets. Ik kon er voor mezelf niet mee akkoord gaan dat ik met de energie die ik in de studie stak, 6jes haal. ‘Prima’ cijfers haal. Voor mijn doen zijn prima cijfers zevens, achten. Dan wordt er weer gezegd dat ik de lat voor mezelf te hoog legde. Ik denk het niet, ik denk dat ik met die inzet er simpelweg gewoon recht op had. Ofzo. Vind ik.

De afgelopen paar weken waren heel zwaar. Ik had geen zin meer om m’n bed uit te komen, ik voelde me echt niet lekker in m’n vel, en ik kon ieder moment wel in huilen uitbarsten. Ookal had ik een lach op m’n gezicht. En toen wist ik het: dit maakt me niet gelukkig. En je leeft maar een keer, word dan verdomme gelukkig, maak daar nou iets van! Life’s seriously too short!

Daarom ben ik zondag vorige week, gestopt met Journalistiek.

Elise's hopes and dreams

Dat betekent natuurlijk niet dat ik heb stilgestaan, stilgezeten. Ik heb ontzettend veel tijd (gehad) om na te denken. Ik heb nieuwe producten uitgeprobeerd, ik heb mooie discussies bedacht, komen aaaaaallemaal weer op OhZoLies.blogspot.com, how does that sound eh?

Ik wil dus nu écht gelukkig worden. En nee, dit wordt niet zo’n lullige Vlog-serie zoals bridget’s serie: ‘Hoe word ik gelukkig?’ Get lost, seriously!

Maar wat wil ik nou echt?

Ik heb eens een aantal punten op een rijtje gezet.

- Ik heb een ontzettende passie voor reizen

- Ik vind werken met mensen heel leuk

- Ik heb nu al meer dan 2,5 jaar restaurant ervaring, dus service vind ik ook   leuk/belangrijk/interessant

- I love love LOVE to speak English, actually more than I like to speak Dutch

Maar hoe kan ik dit nou in 1 baan passen?

Ik ben eens gaan rondkijken, gepraat met mensen, en kwam op een zéér verrassende uitkomst: ik wil stewardess worden! Ik denk dat ik daar al m’n passies en ambities in kwijt kan, dat het écht iets voor mij is. Ik kan immers m’n English skills gaan verbeteren, ben gefocussed op ‘costumer service’ en ik mag heel veel mooie plekken van de wereld zien.. en word er nog voor betaald ook!

Momenteel zijn de procedures al in volle gang, en ben ik door de eerste ronde heen. Maar dat zegt nog helemaal niks, want ik heb nog twee officiële gesprekken.. As soon as I know more, you guys know it too!

Tot zover een update over de laatste tijd.

Ik ga proberen elke week weer minstens een blog online te zetten!

Keep me following, spread the word!

See ya,

Elise