Dromen in realiteit

Sta je dan.
Met je 20 jaar.
Met een enorm groot verantwoordelijkheidsgevoel, bonk goed voorbereid, voor een klas met een onwijs korte spanningsboog.
Slik.
''Eh nou jongens, pak je schrift voor je, op bladzijde 72.''
20 paar ogen staren me aan. Dit snappen ze niet. Past simpelweg niet in hun vaste patroon. Juf pakt toch altijd de schriften? 1-0 voor hun, -1 voor mij. Shit, sta ik nu al achter?
Ik tik op het smartboard. Doet het niet. Heel fijn dit, ik heb toch net geoefend? Doet 'ie het gewoon, en nou doet 'ie het ineens niet? Hoezee voor de technologische innovaties!

Voor mij is momenteel alles en iedereen best moeilijk, gaat het soms best moeizaam. Nadat Journalistiek op de klippen is gelopen, komt alles hard aan. Hetgeen in mijn hoofd afspeelt, gun ik niemand. Laat ik het daar op houden. Drukte, drama, perfectionistisch als de hatseflats. Want ik wil alles zo graag goed doen, en het liefst in 1 keer! Hoppa, niks meer leren, er onwijs uitspringen voor een eerstejaars Pabo-student, aanbeden worden door je mentor en de kinderen roepen: we willen nooit meer een ander, we willen nooit meer een ander! De realiteit is echter anders. Je krijgt kritiek, er kunnen altijd dingen beter, een les gaat eigenlijk nooit perfect en de kinderen vinden je soms stom. Dát is pas stom!

Ondertussen heb ik de schriften gevonden en uitgedeeld, en de opdracht uitgelegd. Ik begin met rondlopen; de kinderen mogen vragen stellen.
Een meisje steekt haar vinger op en fluistert: ''Juf, waarom heb je je bril niet op? Ik vind je bril heel mooi.'' Tijdens het buitenspelen vraagt een ander meisje aan me of ze mij haar nieuwe fiets mag laten zien. We lopen naar de stalling en vol trots wijst ze hem aan. Echt een mooie fiets, en tróts dat ze er op was! En als dan ook nog eens heel actief meedoen met je allereerste muziekles, en je van hun gezichten af kan lezen hoe leuk ze het vinden.. Dan smelt ik gewoon. Dat ik gewoon bijna kan janken van trots en van emotie. Want ondertussen was ik zo zenuwachtig voor die eerste muziekles.. Voor niks. Want ik kreeg ook nog eens een prima beoordeling.

Dit is de dag dat mijn eerste stage, groep 3, mijn hart heeft gestolen.
Een dikke +1.