Daar gaat ze..

Donderdag 30-09-'10




Het is nu 21:08uur en ik zou eigenlijk nu nog even iets aan verslagen moeten doen.
Heb ik momenteel even geen zin in.


Alles zit in dozen.
Bijna alles.
1 koffer met kleding, een kastje dat nog uit elkaar moet.. en voor de rest.. Voor de rest is het niet meer mijn kamer.
Voor de rest is Houten straks niet meer mijn woonplaats.
Zijn de scholen niet meer mijn scholen - dat waren ze al niet meer, maar voor het idee.
Is het huis waar ik woonde, mijn huis niet meer.
Een compleet andere wereld voor mij. Klinkt overdreven, maar zo voelt het wel voor mij.


Ik heb mijn hele leven in Houten gewoond.
19 jaar lang.
Ik heb hier mijn eerste vriendje ontmoet, echte liefde gevoeld, en hele goeie vrienden gemaakt.
M'n diploma (uiteindelijk) gehaald en een hoop stress gehad - zal daar wel niet anders zijn.
Ik had hier alles. Dít, dit hier was mijn leven.
Maar hetgeen nu gaat gebeuren, daar heb ik ook zelf voor gekozen.
Omdat ik altijd het gevoel had/ heb gehad daar klaar voor te zijn.


Er komt nu dan toch echt een eind in zicht, en ook echt een nieuw begin.
Ik was al die, al die tijd dat ik naar een kamer aan het zoeken was zo vól spanning, ik wilde dit zó graag.
En toen had ik een kamer, 'yes het gaat echt gebeuren!'
Maar momenteel, momenteel is daar weinig van over.
Vooral een triestig, zielig hoopje Elise is er nu over.
Niet verwacht hè?
Ik ook niet.


Alles wordt nu anders.
En niks zal meer hetzelfde zijn.


Rob, mijn respect voor je is alleen maar gegroeid. Zó goed, hoe jij alles klaarspeelde, nu én afgelopen jaren.
Laura, ik ga je zo ontzettend missen, ik hou van je, 1 liefde alles. En dit is voor het leven hoor.
Kirst, Lies, Saar, Sav, iedereen eigenlijk: bedankt dat jullie altijd achter me zijn blijven staan.





MAAR NU!


*ram pam pam pam paaaaaaaaaaaam* (=weer eens iets anders dan tromgeroffel.. dacht ik):


ELISE GAAT MORGEN OFFICIEEL UIT HUIS, WANT ELISE GAAT WONEN IN ZWOLLE!
En gelukkig krijg ik hulp van m'n lieve vriendinnetjes in Zwolle, Dorien en Rosalyn.


Kom allemaal maar langs als je eens in de buurt bent, jullie hebben m'n nr. allemaal geloof ik wel.
Ik woon op Eerste Weidjesstraat 25, in Asserdorp (studentenwijk), Zwolle.


Wish me luck, 'cause I shall need it.


See y'all,
~Elis

Strijden om balonnen, vechten tegen tranen

Ik heb net mijn moeder gesproken.
Ze zit momenteel in de Filippijnen en doet vrijwilligerswerk.
Dit initiatief komt uit haar bedrijf waar ze zeker 10 jaar heeft gewerkt maar nu niet meer bestaat.
Door de crisis moest het bureau haar deuren sluiten, maar wilden nieuwe deuren openen voor anderen.
Habitat for Humanity zet zich in voor daklozen in onder andere Malawi, Indonesië en Haïti.
Andere collega's die meewilden om aan dit geweldige project mee te werken moesten solliciteren en dit was nog best een zware opdracht.
Omdat mijn moeder een goede naam had in haar bedrijf, en zo'n beetje het gezicht was werd ze zelfs uitgenodigd om mee te gaan, en stond het dus al vast dat zij een van de acht mensen was die mee mocht.


Mijn moeder en ik zijn totaal verschillend, maar heel stiekem twee druppels water wat betreft karakter. We hebben heel veel gebotst de afgelopen jaren en het is daarom ook wel goed dat ik daarom ook op kamers ga. Dat houdt niet in dat wij die moeder/(oudste) dochter connectie zeker bezitten. Toen ik haar net aan de telefoon had en haar sprak over wat ze ziet en voelt, kon ik wel janken. Niet gedaan, dat deed ik voor haar. Ze vertelde dat ze haast niet kon uitleggen aan ons wat ze gezien heeft, wat voor indruk het op haar had gemaakt. Kindertjes die echt elkaar de ogen uitkrabden voor een ballon. Een moeder van  48 - zo oud als mijn moeder - die vorige week haar 10e kind had gekregen en moest leven in een kamertje van 3 bij 4.
Nou, zo heb ik m'n moeder nog nooit echt gezien. Ze beweerde zelfs dat ze écht wilde dat wij zoiets ook een keer móeten zien. Móeten, begrijp je? Maar dan niet een eis, maar die mogelijkheid - als je 'm krijgt - pakken.
Net aan de telefoon hebben mijn moeder en ik afgesproken om net zo'n reis te gaan maken, als ik ben afgestudeerd. En dat lijkt me heel goed voor ons allebei.


Mama, we missen je, you did a good job overthere, je hebt zelfs je schoenen daar achter gelaten. Props!


M'n moeder komt zondag terug.
Wil je meer info?
Blijf me volgen.
Verdere opmerkelijke en mooie verhalen komen later deze week.


See y'all,
~Elis

Bang voor de prehistorie

Waarschuwing: dit is een recenserend verslag en biedt WEL garantie voor de toekomst.
Niet geschikt voor mensen met een zwak hart.


Degene die mij kennen weten dat ik een ontzettende cinema-freak ben.
Draait er een nieuwe film, wil ik er meteen naartoe.
Nu liep ik een tijd achter i.v.m. studie, en vandaag had ik met m'n beste vriendinnetje afgesproken om naar de film te gaan - zij had een gratis kaartje, altijd fijn natuurlijk.
Eenmaal in de zaal aangekomen bleek het ook nog eens 3D te zijn! Wauw, ik liep écht achter; was nog niet eerder naar een 3D film in de bios geweest.


Enfin, we hadden er zin an; we hadden elkaar al zeker 2 weken niet gesproken, en da's voor Laura en mij echt lang.
Veel tijd om te praten hadden we niet, want ik was de tijd vergeten en hierdoor 10 minuten te laat, waardoor we nog 5 minuten hadden om bij te kletsen. Aangezien Laura me van binnen en buiten kent was ze niet heel erg verrast.
Lau had de film uitgezocht: Piranha.
Voor de mensen die het niet weten: Deze film is een remake van de gelijknamige film uit de jaren '60. Die was overigens heel slecht, aangezien de special effects inhielden dat ketchup het hoofd ingrediënt was en de mensen toen nog nul wisten van de supersonische cyberspace vandaag de dag, anders gezegd: digibeten.


Heel leuk allemaal, maar ik had er m'n eigen verwachtingen bij; niet zo eng, kan ik wel tegen, word lachen!
Dit liep uit op een catastrofaal misverstand.


Stel je even voor; het eerste beeld is een vissersrot, die meezingend met zijn ruisende oude radio'tje een koud flesje bier pakt uit zijn zelfgebouwde koud-bier-in-water-hangende-constructie. Hierbij is een onderwater shot te zien - nattigheid dus. Letterlijk en figuurlijk. Vervolgens ontstaat er een soort onderwaterbeving in de vorm van een tornado. Laura en ik begonnen al te twijfelen: zitten we wel bij de goeie film? Op dat moment zien wij vanachter onze met vette vingers besmeurde- 3D brilletjes een ontiegelijk rotbeest in de vorm van een vis langszwemmen. De eerste angstkreetjes klonken. Waren er veel mensen in de zaal? Nee, een stuk of 13 en wij waren de enige die onze stem gebruikten.

Na dit voorstukje (ik haat voorstukjes; ze verraden altijd de hele film) kwamen er wat onschuldige shots. Na een minuut of tien werd de oude zeerot 's nachts (tuurlijk 's nachts)  gevonden, waarbij de alen uit zijn ogen zwommen. Het lichaam was nog in tact, het leek eigenlijk alsof de agressieve zeedino'tjes enkel hapjes uit z'n gezicht en opperhuid hadden genomen.
Nou goed, dit gaat nog wel even door. Er komen wat shots langs van hitsige luitjes die worden opgeknabbeld, dat was ook heus niet angstaanjagend - LAU EN IK ZIJN GÉÉN SCHIJTLEISTERS JA!

De hoofdpersoon -really nice, bruin haar, lichtblauwe ogen, mm- is de zoon van de Sheriff, in dit geval zijn moeder.  Deze hele schijtsituatie vindt plaats in de zomer en hij moet op zijn kleine zusje en broertje passen omdat zijn moeder dit gaat onderzoeken - balen voor hem. Maar zoals in elke slechte film koopt hij dit 6-jarig gespuis om zodat hij pornofilms kan maken - ja jongens, het nudity-gehalte lag HOOG, aanradertje voor de dappere rukkers dus. (sorry mam) 
Uiteindelijk belanden de kinderen 'veilig' op het schip waar hun broer zich bevindt.


DAT IS DUS HET ENGE: de twee kindjes gaan samen kanoën, en de oude broer gaat met de film crew op een ander schip het water op. In de film komt aan het licht dat onder de grondverschuiving een soort prehistoriscche wereld ligt; een piranha planeet, met overal piranha eitjes. Je voelt 'm aankomen; degene die zover daar beneden is gaan 'onderzoeken' heeft de onderzoeksprojectielen van binnen en buiten mogen bekijken - en zij hem.


Pfieuw, nog 25 minuten voor het eind. Meestal vind ik dat jammer, dit keer absoluut niet. Er ontstaat een bloedbad in de haven waar een enorm zomerfeest plaatsvindt. Een naughty girl die spelend met het water in een band ronddobbert, wordt in haar rechterbilletje gebeten door een van de prehistorische gedrochten. Piranha's komen af op de geur van bloed, en je raadt het al: bloedbad. Een meisje dat met haar haar in de schroef kwamen van een speedbootje. De jongen in de boot was te egoïstisch om te helpen en bleef proberen te starten, wat leidde tot een ontvelling (is dat een woord?) en de halve schedel van het meisje lag er ineens af. Zo kan ik nog wel even doorgaan, doe ik niet want ik moet zo nog wel kunnen slapen natuurlijk. Ineens kwamen de kindjes op het andere schip ineens in beeld. Het glas waardoor je in de zee kon kijken brak, en het schip liep vol met water. Op dat moment zijn we (ja, echt) weggelopen uit de bioscoop.
IK BEN NOG NOOIT WEGGELOPEN UIT DE BIOSCOOP, NEVER ÉVER.
Laura en ik wilden namelijk morgen nog normaal kunnen functioneren in college. Voor mij geldt dat als de kindjes die je de hele film hebt kunnen volgen worden opgegeten door piranha's geen goede invloed heeft op mijn gehele nacht. Daar komt nog bij dat ik morgen weer veel moet verslaan (als in: verslagen maken maar ook als in: m'n slaap verslaan). Laura en ik zijn half kotsend naar buiten gelopen en hebben onze eigen Ridder op Opoe-fiets gebeld: vriendje Jelmer. We hebben onszelf nog net kunnen tegenhouden hem niet tegen de grond te duwen en in zijn oor te schreeuwen: WIJ GAAN NOOIT MEER DE ZEE IN!




En ik dacht dat een vissenkom leuk zou staan op mn kamertje in Zwolle, maar goudvissen komen er niet meer in. Nooit meer.

Woman's world

To all my ladies.

De laatste tijd heb ik me geprobeerd te verdiepen in meiden, vrouwen en alles daartussen, die bezig zijn met jongens, mannen en.. alles wat daar weer tussen zit - verrassing: dat is minder dan hetgeen ik als eerst noemde.

Toch, het is moeilijker dan gedacht. Moeilijker dan je denkt. Vergelijk het met de discussie, christen vs. niet-gelovige: Schepping of oerknal?

De laatste tijd is me vaak gevraagd, door totaal verschillende mensen, wat voor mij de ideale jongen was. Terwijl ik er niet eens zelf over begon, wat ik normaal altijd deed als.. puber. Meestal geef ik op die vraag hetzelfde antwoord, of nou ja, ik gaf een hele lijst sleutelwoorden. En je ziet de gezichten gaan van: hmhm, ja ja, ah okee. Als ik dan eindelijk dacht álles van m'n lijstje aan te hebben gevinkt, krijg ik ook vaak hetzelfde antwoord van de vrager: 'Wat ben jij kieskeurig, hoe denk je dat te gaan vinden?'

Ik geloof persoonlijk dat er op elk potje een dekseltje past. Ook als dat letterlijk zo is. Ik heb altijd gezegd: mijn 'beste' vrienden zijn homo. 

Maar hebben we allemaal niet zo'n lijstje in ons hoofd? Maken we als we een lekker hapje zien, allemaal niet stiekem van tevoren een mental picture in ons hoofd, om te kijken of het past?

De vraag die in mij omgaat is: die ideale jongen die jij in je hoofd hebt, en de vriend die je nu misschien hebt: hoever komen die overeen? 

Mogen er onderdelen missen van ons 'perfecte' lijstje?

Ik vroeg me dit zomaar eens af.

Veel vragen, misschien ook wel antwoorden voor sommige.

To be clear: Ik heb geen vriend. 

Dit is puur een punt waar ik me in verdiep omdat ik wil kijken in hoeverre het klopt.

Wat vinden jullie ervan?

Heb je een totaal andere mening, ben ik iets vergeten?
Message!

See y'all,

~Elise

13 september = 5 december?

Het moet nou niet gekker worden.
Eigenlijk heb ik het al over een jaar geleden.


Tot vorig jaar zat ik nog op de Havo, en de AH zat om de hoek.
Ik weet toen dat ik de tweede week van het nieuwe schooljaar voor het eerst die week, de AH binnenstapte, de lichtjes in mijn ogen ineens aangingen en m'n mond in een brede lache: Een BOLLETJE-stand, dat kon maar 1 ding betekenen.. En ik had gelijk! (Ik heb immers bijna altijd gelijk, dus ja.)

Nou liep ik twee weken geleden over het winkelcentrum van Houten, en uit betrouwbare bron had ik vernomen dat ze er weer waren, niet de echte, maar het huismerk van de Kruidvat voor maar 0,49 cent voor 250 gram!
Nou, DIE LATEN WE DAN NATUURLIJK NIET LIGGEN!
Ik zat nog te denken m'n buit te verdubbelen, maar dit leek me, afgezien van het feit dat ik technisch gezien nog student moest worden, een slecht idee.
MAAR NU, dames en heertjes, appels en lampepeertjes (da's geen woord hoor), HET IS ECHT, HET IS WAAR, HET IS ÉCHT WAAR, ze zijn er weer!


Op verzoek van Ron uit mijn klas ben ik hier een blog over gaan schrijven, want ik sta op het punt nog even snel naar de AH te fietsen bij mij om de hoek: 


*tromgeroffel*




PEPERNOTEN, dan wel niet CHOCOLADE PEPERNOTEN, mijn persoonlijke favorieten.
HOLY MOZES, IS HET NIET FIJN?
IS HET NIET HEMEL OP AARDE?
Dat dacht ik ook!


Hebben we nog een mooie mening over die overheerlijke BOLLETJE pepernoten, vind jij het stiekem ook zo'n onzin dat ze er nu al zijn - het verpest het echt, want tegen december ben je al misselijk van alle schuimpjes en kransjes dat je eigenlijk alleen nog even snel je cadeautjes wilt uitpakken en weer naar boven wilt glippen om je misselijkheid weg te bidden - of heb jij nog een overheerlijk snoepgoed waarvan je denkt: 'Dit is toch ook belachelijk lekker'?
Comment!
Lukt het niet op deze site, dan vast wel op m'n facebook, hyves of twitter.


Daar ga ik, bid voor me dat ik niet stiekem vier zakken koop!


See y'all,
~Elis

Nieuwnieuwnieuw, nu nog beter!

HEY GUYS!

Voor degene die mij kennen; jullie kennen mij al!

Voor degene die mij niet, een klein beetje of soms kennen; Mijn naam is Elise, 19jaar en eerstejaars student aan hogeschool Windesheim in Zwolle.
Om precies te zijn zit ik op de 'School of Media' (twitter #SoM) voor Journalistiek.

Ik heb nu net mijn eerste week gehad, en ja, het was pittig, maar SUPERleuk!

Om toch veel met schrijven bezig te blijven - en ik best vaak te horen krijg dat ik een 'aardige schrijfstijl heb' ben ik begonnen te gaan bloggen om jullie (voor wie daar interesse in hebben) een beetje op de hoogte te houden wat ik zoal hebben.

Voor mij is het een soort.. bezigheidstherapie ALS ik nog wat vrije tijd over heb en niemand kan vervelen.

Gisteren heb ik voor Journalistiek mijn eerste opdracht gekregen, luidend: maak een verslag van je reis naar school.. En die wilde ik graag even met jullie delen:

Liever drie kwartier te vroeg dan drie minuten te laat

Nog een keer kijk ik rond in m’n kamer. Sleutels? Check. Mobiel? Check. Boeken? Check.

Ik sprint weer naar beneden. Nadat ik afgelopen vakantie zo’n 15x m’n brood ben vergeten mee te nemen naar m’n werk, ben ik daar nu extra alert op.

Ik heb m’n moeders fiets in bruikleen, aangezien die van mij op het station in Zwolle staat. Gelukkig, want als ik, eenmaal in Zwolle aangekomen, nog 10 minuten moest lopen naar school red ik het echt niet.

Fietsen van mijn huis naar het station Houten is hemelsbreed nog geen vijf minuten; ’s ochtends vroeg lijkt dat zeker een kwartier langer. Zelfs de vogels zijn om kwart voor zeven nog te lui om hun nest uit te komen.  

Eenmaal op het station van houten aangekomen merk ik dat ik weer vijf minuten vroeger ben. Wéér voor niets gehaast! Te lang om te chagrijnen, te kort om nog net een sigaretje te roken. Gelukkig ben ik niet de enige; zo’n 50 andere lange gezichten kijken me aan wanneer ik heel boos een beetje in mezelf sta te vloeken. Blijkbaar zijn zij er ook niet op ingesteld de trein te moeten nemen van 07:04 uur. Want net wanneer ik het gesprek met mezelf wil voortzetten, zie ik een man een boze blik op mij werpen die wil zeggen: ‘Wij vinden het OOK niet leuk, mevrouw Verhoef.’

Ik heb voor mezelf besloten zo vaak als mogelijk een intercity te nemen. Waarom? Omdat ik me bewust ben van het feit dat ik nul gevoel voor richting heb, en zeer weinig aardrijkskundige leerstof bezit.  Met een stoptrein heb ik 2 à 3 minuten om over te stappen op Amersfoort. Dat is een station waar ik nog nooit ben geweest, en ook niet van plan was om het een keer te proberen. Wel moet ik op Utrecht cs overstappen voor die intercity, maar Utrecht is geen probleem voor iemand die al 19 jaar in Houten woont.

Door die intercity zou ik er sneller moeten zijn. Toch? Wrong, guess again! De machinist maakt er tegenwoordig een gewoonte van om, ook al is iedereen al ingestapt, toch nog 10 minuten langer op het spoor te blijven wachten.

Wanneer de conducteur langskomt en me om mijn kaartje vraagt, kan ik het niet laten te zeggen: ‘geeft dat nou voldoening, zo’n fluitje om je nek en elke tien minuten iemand gek kunnen maken die net te dichtbij de ingang zit waar u staat te gillen?’ Kon ‘ie niet waarderen. Dit was puur een gevalletje ‘vervelingscynisme’.

De trein rijdt. Eindelijk, voor mijn gevoel. Ik probeer van elk station dat we passeren, maar waar we niet stoppen, de naamborden te lezen. Het gaat niet. Ik val weer half in slaap. Tegenover mij zit een afro-Amerikaans peutertje. Haar kroeshaartjes zitten in een staartje boven op haar hoofd. Het kindje kijkt verveeld uit het raam, waarna ze vervolgens plotseling mij aankijkt. Ik glimlach en probeer gedag te zeggen met mijn ogen. Dan staat ze op, en komt ze naast mij zitten. Haar haar ruikt naar Zwitsal, en dat vind ik al een schattig aspect opzich. Ik kijk links naar beneden, naar haar, en haar pretoogjes maken iets in mij los. Alsof het kleine, bruine, blije meisje mij zomaar een klein cadeautje heeft gegeven voor vandaag: Energie!

Dan ineens zijn we op station Zwolle. Ik haast me onder de tunnel van het station door naar het Lübeckplein waar mijn fiets staat. Kom ik te laat? Kom ik op tijd? Terwijl ik fiets denk ik eigenlijk alleen maar daar aan. Dan kom ik mijn lokaal in, en ik ben nét, maar dan ook echt nét op tijd!

Maar ik moet ook weer naar huis..

Dat was dus mijn opdracht. 

Vragen? Opmerkingen? Dinge?

Contact me, laat een berichtje achter, whatever!

Ik hoor het graag!

See y'all,

~Elis