Bang voor de prehistorie

Waarschuwing: dit is een recenserend verslag en biedt WEL garantie voor de toekomst.
Niet geschikt voor mensen met een zwak hart.


Degene die mij kennen weten dat ik een ontzettende cinema-freak ben.
Draait er een nieuwe film, wil ik er meteen naartoe.
Nu liep ik een tijd achter i.v.m. studie, en vandaag had ik met m'n beste vriendinnetje afgesproken om naar de film te gaan - zij had een gratis kaartje, altijd fijn natuurlijk.
Eenmaal in de zaal aangekomen bleek het ook nog eens 3D te zijn! Wauw, ik liep écht achter; was nog niet eerder naar een 3D film in de bios geweest.


Enfin, we hadden er zin an; we hadden elkaar al zeker 2 weken niet gesproken, en da's voor Laura en mij echt lang.
Veel tijd om te praten hadden we niet, want ik was de tijd vergeten en hierdoor 10 minuten te laat, waardoor we nog 5 minuten hadden om bij te kletsen. Aangezien Laura me van binnen en buiten kent was ze niet heel erg verrast.
Lau had de film uitgezocht: Piranha.
Voor de mensen die het niet weten: Deze film is een remake van de gelijknamige film uit de jaren '60. Die was overigens heel slecht, aangezien de special effects inhielden dat ketchup het hoofd ingrediënt was en de mensen toen nog nul wisten van de supersonische cyberspace vandaag de dag, anders gezegd: digibeten.


Heel leuk allemaal, maar ik had er m'n eigen verwachtingen bij; niet zo eng, kan ik wel tegen, word lachen!
Dit liep uit op een catastrofaal misverstand.


Stel je even voor; het eerste beeld is een vissersrot, die meezingend met zijn ruisende oude radio'tje een koud flesje bier pakt uit zijn zelfgebouwde koud-bier-in-water-hangende-constructie. Hierbij is een onderwater shot te zien - nattigheid dus. Letterlijk en figuurlijk. Vervolgens ontstaat er een soort onderwaterbeving in de vorm van een tornado. Laura en ik begonnen al te twijfelen: zitten we wel bij de goeie film? Op dat moment zien wij vanachter onze met vette vingers besmeurde- 3D brilletjes een ontiegelijk rotbeest in de vorm van een vis langszwemmen. De eerste angstkreetjes klonken. Waren er veel mensen in de zaal? Nee, een stuk of 13 en wij waren de enige die onze stem gebruikten.

Na dit voorstukje (ik haat voorstukjes; ze verraden altijd de hele film) kwamen er wat onschuldige shots. Na een minuut of tien werd de oude zeerot 's nachts (tuurlijk 's nachts)  gevonden, waarbij de alen uit zijn ogen zwommen. Het lichaam was nog in tact, het leek eigenlijk alsof de agressieve zeedino'tjes enkel hapjes uit z'n gezicht en opperhuid hadden genomen.
Nou goed, dit gaat nog wel even door. Er komen wat shots langs van hitsige luitjes die worden opgeknabbeld, dat was ook heus niet angstaanjagend - LAU EN IK ZIJN GÉÉN SCHIJTLEISTERS JA!

De hoofdpersoon -really nice, bruin haar, lichtblauwe ogen, mm- is de zoon van de Sheriff, in dit geval zijn moeder.  Deze hele schijtsituatie vindt plaats in de zomer en hij moet op zijn kleine zusje en broertje passen omdat zijn moeder dit gaat onderzoeken - balen voor hem. Maar zoals in elke slechte film koopt hij dit 6-jarig gespuis om zodat hij pornofilms kan maken - ja jongens, het nudity-gehalte lag HOOG, aanradertje voor de dappere rukkers dus. (sorry mam) 
Uiteindelijk belanden de kinderen 'veilig' op het schip waar hun broer zich bevindt.


DAT IS DUS HET ENGE: de twee kindjes gaan samen kanoën, en de oude broer gaat met de film crew op een ander schip het water op. In de film komt aan het licht dat onder de grondverschuiving een soort prehistoriscche wereld ligt; een piranha planeet, met overal piranha eitjes. Je voelt 'm aankomen; degene die zover daar beneden is gaan 'onderzoeken' heeft de onderzoeksprojectielen van binnen en buiten mogen bekijken - en zij hem.


Pfieuw, nog 25 minuten voor het eind. Meestal vind ik dat jammer, dit keer absoluut niet. Er ontstaat een bloedbad in de haven waar een enorm zomerfeest plaatsvindt. Een naughty girl die spelend met het water in een band ronddobbert, wordt in haar rechterbilletje gebeten door een van de prehistorische gedrochten. Piranha's komen af op de geur van bloed, en je raadt het al: bloedbad. Een meisje dat met haar haar in de schroef kwamen van een speedbootje. De jongen in de boot was te egoïstisch om te helpen en bleef proberen te starten, wat leidde tot een ontvelling (is dat een woord?) en de halve schedel van het meisje lag er ineens af. Zo kan ik nog wel even doorgaan, doe ik niet want ik moet zo nog wel kunnen slapen natuurlijk. Ineens kwamen de kindjes op het andere schip ineens in beeld. Het glas waardoor je in de zee kon kijken brak, en het schip liep vol met water. Op dat moment zijn we (ja, echt) weggelopen uit de bioscoop.
IK BEN NOG NOOIT WEGGELOPEN UIT DE BIOSCOOP, NEVER ÉVER.
Laura en ik wilden namelijk morgen nog normaal kunnen functioneren in college. Voor mij geldt dat als de kindjes die je de hele film hebt kunnen volgen worden opgegeten door piranha's geen goede invloed heeft op mijn gehele nacht. Daar komt nog bij dat ik morgen weer veel moet verslaan (als in: verslagen maken maar ook als in: m'n slaap verslaan). Laura en ik zijn half kotsend naar buiten gelopen en hebben onze eigen Ridder op Opoe-fiets gebeld: vriendje Jelmer. We hebben onszelf nog net kunnen tegenhouden hem niet tegen de grond te duwen en in zijn oor te schreeuwen: WIJ GAAN NOOIT MEER DE ZEE IN!




En ik dacht dat een vissenkom leuk zou staan op mn kamertje in Zwolle, maar goudvissen komen er niet meer in. Nooit meer.