Dromen: deel 2.

Sidenote: Uit privacy- en commerciële redenen mogen de namen van de luchtvaartmaatschappijen niet genoemd worden. Ookal heb je een vermoeden, dan nog mag de naam niet genoemd worden. Ik hoop op jullie medewerking. 

Waar ben ik gebleven?

Oh ja, ik was zomaar door de eerste ronde! Maar ik wist dat ik er nog niet was, dat die tweede ronde de cruciale ronde zou zijn. Allesbeslissend. Om gék van te worden, gewoon. En dat spookt dan natuurlijk door je hoofd. Dus ik heb me zeker een week mentaal moeten voorbereiden op die ronde. Ik wist op de terugreis van de eerste ronde naar huis al wat ik aan zou doen, hoe ik m'n haar zou doen, en welke make-up ik zou gebruiken. Volkomen voorbereid, meteen al, denk je dan. Dacht ik in ieder geval wel.

Maar toen ik twee dagen later per mail de uitnodiging kreeg voor die ronde, was ik voor m'n gevoel weer terug bij af.  In eerste instantie leek er niks aan de hand. Adresgegevens, datumpje, wat algemene gegevens.. Maar onderaan stond er ineens:

''(...) Bereid je goed voor op je sollicitatie (...)''

Totale paniek, chaos in m'n hoofd! Hoe dan?! Dat was ongeveer het enige wat er in m'n hoofd omging. Hoe, in godsnaam, kan ik me voorbereiden op een gesprek waarvan je niet weet wat ze gaan vragen, wat er überhaupt gaat gebeuren? Dus de 10 dagen die ik had voordat de allesbeslissende dag zou aanbreken, heb ik constant ingebeelde gesprekken in m'n hoofd voorbereid. Hetgeen ze zouden kunnen vragen, alles had ik in m'n hoofd. Natuurlijk niet op papier, zo ijverig ben ik dan weer niet.

Ondertussen had ik wel gereageerd op het mailtje uit Italië. Met het idee 'stel nou dat..'. Leek me wel handig. Het is overigens echt een topuitkomst voor mij. Ik heb best wel wat tegenslagen gehad afgelopen maanden, en door deze oppertunity zou ik drie maanden heerlijk 'niks' kunnen doen, lol maken, met kinderen spelen, toneelstukjes doen. Het leek me heerlijk. Behalve dat ik natuurlijk een fantastisch leuke vriend heb en een stel hele lieve vriendinnen die ik ook al veeeels te lang, en niet genoeg, heb gezien en gesproken. En drie maanden, dát is lang. Heul lang, zeker als het toch niet is wat je er van verwacht. Dan kan je ook niet na twee weken met heimwee snikkend onder de brandende zon in je beste Italiaans vertellen dat je terug naar huis wilt. 

De dag brak aan, waar ik zeker anderhalve week enigszins tegenop had gekeken maar tegelijkertijd ook ontzettend veel zin in had. We waren met een groep van 11 meiden.. en een man. Grappig. Niet verwacht. Ondanks dat er ook een stuk of zes mannen bij de eerste ronde aanwezig waren had ik ergens verwacht dat we met een klein groepje meiden zouden zijn. 

Toen we een minuut of tien hadden zitten kletsen (en stiekem iedereen 7 kleuren poepten) kwam er een vrouw bijzitten, in haar bedrijfsuniform. Ze vertelde dat zij al een aantal jaar als purser in dienst is bij de luchtvaartmaatschappij. Of we niet allemaal ''even gezellig konden kletsen onder het genot van een kopje koffie.'' 'Tuurlijk. De spanning was ons toch nog niet teveel! En: nog meer kletsen? Ach ja, we hadden pas een half uur met z'n allen geluld over bloemetjes en bijtjes, koetjes en kalfjes en meer van dat soort nietszeggende lente-onzin. Gewoon, omdat het niet anders kon. Omdat er eigenlijk niets anders mogelijk was. Je kan moeilijk  je mond houden. Er zou maar iemand ons stiekem staan te bespieden, maak je natuurlijk geen goeie indruk!

Ok genoeg cynisme.

Na een kwartier gingen we met de groep naar boven. Een streng vrouwtje, die ik nog kende van de eerste ronde, kwam op haar netste hakjes de ruimte binnen. Ik herkende haar meteen en niet omdat ze er zo poezelig uitziet. Omdat ze een bepaald beeld afgaf. Een typisch streng, zakelijk en onredelijk beeld. Rillingen. Er kwamen nog twee meisjes netjes achter haar aangehuppeld. Lieverdjes, dat was het beeld dat zíj afgaven. Mevrouwtje streng legde kort uit wat de bedoeling was na de opdrachten: als je door de groepsopdracht kwam, en vervolgens ook door je individuele gesprek, hoe je eerste dag van de opleiding er dan uit zou zien. En ook dat je dan in uniform aanwezig moest zijn. Gaaf! Viel allemaal reuze mee.

Toen begon de groepsopdracht. We kregen 12 voorwerpen te zien en dan moesten we met z'n allen beslissen welke 3 we mee zouden nemen naar een onbewoond eiland. Bij het zien van het eerste plaatje, een EHBO-kit, zei ik meteen wat ik zei: ''Nou, die nemen we natuurlijk wel echt mee!'' Typisch Elise natuurlijk, met m'n grote bek. Misschien had ik het niet moeten doen, maar ik dacht zelf wel dat dat het beste was. En door. We probeerden iedereen er bij te betrekken. De een had een wat grotere bek dan de ander, maar er waren een stuk of twee die de hele opdracht NIETS hebben ingebracht. 

Nadat we het met z'n allen eens waren over de 3 voorwerpen, moest je aangeven wie je mee zou nemen naar het onbewoonde eiland en waarom. Ook moest je kort iets vertellen over je reiservaring. We kregen een bepaalde tijd en ik gooide gelijk m'n Armani op tafel om te timen. Dikke prima. Vond ik. Ik koos voor Colin, de enige man in ons midden. Ik probeerde uit te leggen dat hij me op bepaalde gebieden perfect kon aanvullen, als je dan toch op een onbewoond eiland zat. Dit kwam niet helemaal goed over. Typisch Elise, dat het weer seksueel getint overkomt. OFZO. Het gevolg was een harde lach, midden door de warme met spanning gevulde kamer. 1-0 voor Elise. Dat wist ik zeker.

Uiteindelijk liepen de vrouwen de kamer uit en werden er een aantal weggeroepen. We zagen er twee vertrekken, waarvan ik het ook wel verwachtte. Dat waren degenen die nul input hadden gegeven in de opdracht. We zaten nog met z'n vijven. De purser kwam weer binnen. Of we nog een beetje zenuwachtig waren. En ik dacht alleen maar: mens, wát denk je zelf?! Toen zei ze ineens: nou dat hoef niet hoor, jullie zijn sowieso door... naar het individuele gesprek. YES, oh shit ja, er was NOG een ronde..